lunes, 10 de noviembre de 2008

A GRANDEZA DO AMOR

Con el permiso de mi amiga Ana, cuelgo en mi blog un articulo escrito por ella en agradecimiento a su padre. Pienso que es una buena y bella referencia a sus padre, donde se une lo humano con la Fe. No puede ser de otra manera, nuestro cristianismo tiene que estar encarnado. Por cierto está escrito en un Gallego muy hermoso:

A GRANDEZA DO AMOR
Onte cumplíronse oito anos do falecemento de meu pai. Aquel mércores 8 de novembro o seu corazón decidiu que xa traballara demasiado e que era mellor descansar. Fíxose todo o posible (non me cabe dúbida) pero supoño que Deus precisaba "fichar" unha boa persoa e, téndoo a él (que era a mellor persoa que eu teño coñecido) ¿por que se ía conformar con outro? Meu pai sempre dicía que non tiña medo da morte, porque todos temos que morrer. Despedímonos na porta do quirófano cun "vémonos despois". Despois entrei a velo, na mesma sala onde agora, día a día, coido a persoas sometidas á mesma intervención que o someteran a el, pero el xa non podía verme a min (eso foi o que sentín naquel intre). Hoxe, cada vez que un operado do corazón se recupera e se vai de alta, vexo no seu sorriso despedíndose dende a porta, o rostro de meu pai e sinto aquel "vémonos despois". Quizais porque a Grandeza do Amor é tanta que nin a morte a pode menguar.
ANA MAÑÁ

1 comentario:

Anónimo dijo...

Supongo que son muchas las cosas que debería decir al leer esto, pero lo cierto es que no encuentro mejor palabra que GRACIAS.
Tú sabes bien lo dura que fue aquella época y lo mucho que me costó superarlo.
Entonces (y ahora)sé que la Fe ha sido el pilar fundamental para poder sostenerme y todos vosotros, mis inseparables amigos, los que hicistéis que no la perdiese.
Te agradezco mucho tu publicación y las palabras tan bonitas que le dedicas.
Un abrazo.
Ana